Γυρνώντας από το Μιλάνο και το CPS είπα να πω δύο λόγια για την εμπειρία μου εκεί. Ξεκινάμε λοιπόν το Σάββατο να πάμε στο πεδίο. Φτάνουμε στις 6.20 το πρωί μιας και το πρώτο μας παιχνίδι ήταν στις 7.30. Τι να δούμε μια ώρα πριν το πρώτο παιχνίδι; Μόνο κάποιους συμπαίκτες μας οι οποίοι ήρθαν νωρίς για να μας βοηθήσουν στις ετοιμασίες (και τους ευχαριστούμε θερμά. Ειδικά εγώ ο καταραμένος όφις). Από την διοργάνωση κανένας εκεί. Έκαναν την εμφάνιση τους στις 7 με 7.10 περίπου. Παρατηρούμε ότι στα pit μας δεν υπάρχουν οθόνες για να βλέπουμε πότε παίζουμε κλπ.
Μιας και είμαστε το πρώτο παιχνίδι πάμε στα pit και περιμένουμε κάποιον να φωνάξει πότε παίζουμε βρε αδερφέ. Ε ακούμε ένα “ ten seconds” από τους διαιτητές και τρέχουμε πανικόβλητοι να φτάσουμε στο starting point. Εδώ ξέχασα να αναφέρω ότι δεν δούλευε κανένα chrono έξω παρά μόνο ένα που είχε ένας διαιτητής μέσα στο πεδίο. Μπαίνουμε να παίξουμε τον δεύτερο πόντο και εκεί βλέπουμε ότι οι διαιτητές πετούσαν χαρταετό. Δεν υπήρχε συνεννόηση με αποτέλεσμα μετά το ten seconds κάποιοι διαιτητές να έχουν ακόμη πάνω τα χέρια με αποτέλεσμα παίκτες να μην ξεκινάνε το παιχνίδι όπως πρέπει. Δύο ακόμη περιπτώσεις που μας οδηγούν στο σκεπτικό του χαρταετού είναι ότι ενώ ένας διαιτητής μας κρατούσε για να ελέγξει την ταχύτητα τον μάρκερ μας άλλος διαιτητής ξεκίνησε τον πόντο…… στην δεύτερη περίπτωση λένε οι διαιτητές να αλλάξουμε πλευρές και ενώ αλλάζουμε δίνουν ten seconds.
Αυτό το παραλήρημα με το να μην ξέρεις πότε παίζεις πόσο χρόνο έχεις για να μπεις συνεχίστηκε μέχρι το τέλος. Έτσι λοιπόν βλέπαμε παίκτες να μπαίνουν από τα pit και να κάθονται στο γωνιακό εμπόδιο και να παίζουν χωρίς να υπάρχει ποινή. Τα false start ήταν το αλατοπίπερο . Καμία ποινή σε παίκτες που έκαναν συνέχεια false start και είχαν φτάσει στα εμπόδια όταν εμείς ξεκινούσαμε.
Ένα άλλο που έμαθα είναι ότι ο διαιτητής φωνάζει out πίσω από το παίκτη και ο παίκτης πρέπει να έχει μάτια στην πλάτη για να τον δει. Για το wiping δεν θα πω τίποτα όλοι καταλαβαίνετε τι έγινε.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το χωράφι που παίξαμε ή μάλλον οργωμένο χωράφι.
Το θετικό στην υπόθεση είναι ότι αποδείξαμε στους εαυτούς μας πως και με αυτές της συνθήκες μπορούμε να παίξουμε . Δείξαμε επίσης πως λίγα άτομα και με δύο ομάδες να παίζουν ταυτόχρονα μπορούσαμε να κάνουμε coaching , pit and pod bitching. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά που ήταν εκεί και βοήθησαν όπως επίσης και στα δύο κορίτσια μας την Σωτηρία και την Κατερίνα που έτρεχαν και αυτές πανικόβλητες. Φίλε μορφονιέ Παναγιώτη.. αγάπη μου χαχαχαχαχα … πιστεύω ότι ήσουν εκεί από τις 6 το πρωί για τις ρωσίδες την πίσω τέντα με την ντίσκο μπάλα και άσε τα σάπια!!!
Γιάννης Goofy Αργυρόπουλος, Αργοναύτες/Poison Templars
